Ik besef dat de rechte
weg niet bestaat.
Alleen een groot labyrint
van menige kruispunten.
— Federico García Lorca [1]
Lang hebben we de wereld gezien als een schilderij van Piet Mondriaan — geordend, repetitief, rechtlijnig. En zo hebben we ook onze organisaties vormgegeven, ons werk, ons denken en zelfs ons hele ‘zijn’: netjes afgebakend in aparte hokjes en georganiseerd langs strakke lijnen en vaste patronen.
Maar nu de échte wereld zich steeds vaker aan ons opdringt — verweven, onvoorspelbaar, vloeiend als een schilderij van Jackson Pollock — schiet dit maakbare wereldbeeld hopeloos tekort. Dit dwingt ons stil te staan en na te denken over onszelf — over wie we zijn, willen zijn, en over hoe we ons verhouden tot die nieuwe, vloeibare realiteit. [2] ​
Ik help ervaren leidinggevenden en leiderschapsteams met deze zoektocht. Met het onderzoeken en bevragen van hun overtuigingen en ingeslepen denk- en gedragspatronen, zodat ze op nieuwe manieren en vanuit uiteenlopende perspectieven naar zichzelf, hun complexe uitdagingen en veranderende positie in de wereld kunnen kijken — met wijsheid en helderheid van geest.
[1] Uit: De hangbruggen (oorspronkelijke titel: Los puentes colgantes; vertaling Bart Vonck). Gepubliceerd in Federico García Lorca: Verzamelde gedichten (Atheneum - Polak & Van Gennep, 2009).
[2] Piet Mondriaan’s Compositie met groot rood vlak, geel, zwart en grijs en blauw en Jackson Pollock’s Number 14: Gray vormen samen een beeldende metafoor voor de verschillen tussen een lineair en vloeiend wereldbeeld.