top of page
Ik besef dat de rechte  
weg niet bestaat.  
Alleen een groot labyrint  
van menige kruispunten.  
— Federico García Lorca [1] 

Lang hebben we de wereld gezien als een schilderij van Piet Mondriaan geordend, repetitief, rechtlijnig. En zo hebben we ook onze organisaties vormgegeven, ons werk, ons denken en zelfs ons hele ‘zijn’: netjes afgebakend in aparte hokjes en georganiseerd langs strakke lijnen en vaste patronen.

 

Maar nu de échte wereld zich steeds vaker aan ons opdringt verweven, onvoorspelbaar, vloeiend als een schilderij van Jackson Pollock — schiet dit maakbare wereldbeeld hopeloos tekort. Dit dwingt ons tot nadenken over onszelf. Over wie we zijn, willen zijn, en over hoe we ons verhouden tot die nieuwe, vloeibare realiteit. [2] 

Ik help senior executives, leiderschapsteams en hun organisaties met deze zoektocht. Met het onderzoeken en bevragen van ingeslepen de denk- en gedragspatronen, zodat ze op nieuwe manieren en vanuit uiteenlopende perspectieven naar zichzelf, hun complexe uitdagingen en veranderende positie in de wereld kunnen kijken met wijsheid en helderheid van geest. 

[1] Uit De hangbruggen (oorspronkelijke titel: Los puentes colgantes; vertaald door Bart Vonck). Gepubliceerd in Federico García Lorca: Verzamelde gedichten (Atheneum - Polak & Van Gennep, 2009). 

[2] Piet Mondriaan’s Compositie met groot rood vlak, geel, zwart en grijs en blauw en Jackson Pollock’s Number 14: Gray vormen samen een beeldende metafoor voor de verschillen tussen een lineair en vloeiend wereldbeeld.

Contact
bottom of page